Nog een korte tijd en jullie zien Mij niet meer

Het wonderafscheid. Jezus gaat heen om inniger en krachtiger bij ons te zijn. Wanneer Hij vertrekt, verzekert Hij ons dat Hij steeds bij ons zal blijven. De hemelvaart van Jezus is zijn definitieve thuiskomst. De verrezen Heer met zijn gekwetste handen, voeten en zijde is voorgoed binnen in de wereld van God. Maar Hij blijft bij ons, vooral doorheen al zijn gekwetste broers en zussen.

“Galileeërs, wat staan jullie naar de hemel te kijken?” De vraag die Lucas in de mond van de engelen legt, is vreemd, want hij heeft net zijn eerste boek (het evangelie) beëindigd met een blij relaas van de hemelvaart: Jezus zegent de leerlingen terwijl Hij opstijgt naar de hemel. En die leerlingen gaan blij en gelukkig naar Jeruzalem terug waar ze zich wijden aan gebed. Waarom dan in zijn tweede boek (de Handelingen der apostelen) een nieuwe versie van de hemelvaart, geschreven met de uitdrukkelijke vermaning niet naar de hemel te blijven kijken?

Het tijdsgebeuren was inderdaad sterk veranderd. Christenen hadden het niet gemakkelijk. Zij werden maatschappelijk achtergesteld, soms zelfs vervolgd. Het eerste enthousiasme was voorbij. Christenen werden ontmoedigd, voelden zich bedreigd, merkten dat ze onderling nogal verschilden in hun geloof. De jonge Kerk was op zoek naar haar tweede adem. Sommigen verwachtten vurig dat Jezus vlug terug zou komen en verwachtten dit moment door in gebed samen te blijven. Anderen werden pessimistisch en geloofden dat alleen een reactie van boven de wereld kon redden, een passieve houding. De oproep van de engelen is precies hiertegen gericht: men moet altijd zijn verantwoordelijkheid blijven opnemen.

Wat daar gebeurde is zo herkenbaar in onze tijd. Ontgoochelingen zijn er meer dan genoeg zowel binnen als buiten de Kerk. Tegelijk staat onze samenleving voor enorme uitdagingen. Wanneer ik het bekijk vanuit mijn situatie van hulpverlener dan moet ik vaststellen dat er nooit méér instanties in het leven werden geroepen om psychische en sociale noden te lenigen. Voor elke probleemgroep staan professioneel opgeleide hulpverleners gereed, alleen is de toevloed zo groot dat net als in het verkeer elke nieuwe weg het probleem slechts uitstelt. Indien aan de basis niets verandert, is al die goedbedoelde hulp slechts een pleister op een houten been.

Mijn persoonlijke idee is dat we meer dan ooit behoefte hebben aan een coherente visie op leven en samenleven waarin de meerderheid zich kan herkennen. Een visie voorbij concrete godsdiensten en levensbeschouwingen, die een antwoord biedt op een onhoudbare, scheef gegroeide vrijheidsdrang, die in losgeslagenheid is ontaard. We hebben behoefte aan een handvest waarin iedereen die met beleid en leiding te maken heeft, zich kan herkennen. En wij christenen zouden de moed moeten hebben om in dat opzicht een eerste stap te zetten.

Dit is de dag dat onze mond

niet sprakeloos meer is, verstomd,

maar weet heeft van het hoogste Woord.

Het wordt in ieders taal gehoord.

Wat nog ontbreekt, ten dele is,

wordt heel, de Geest vult ons gemis.

De raadsels zullen opengaan.

Ten volle zullen wij verstaan.

Laten we met de gedachte van Hemelvaartsdag en het Pinksterfeest met heel velen in beweging komen. En bidden we; Kom, Heilige Geest. Mogen we met de Geest meewerken waar we in het dagelijks leven medemensen ontmoeten en delen in hun vreugde en verdriet.

Diaken Dick Vrijburg